“4:20’yi kaçırırsanız, 4:22’ye kadar bekleyin. Çünkü 4:22 de 4:20’dir.”

saat 4.44 cinlendim, uyku şimdi çok uzak
kalem, defter, bi bakış, şarkımız, kahve, cigara, bi kaç hece
e bi de buluşursa hüznüm edebimle bir ara bu gece
harflerinden oluşup boş bi sayfaya karalanmalı
ilk defa kahramanı olabilip de bu umman hikayenin
imla hatasıyla dolup taşsam da yazılmalıydım

sen mışıl uyurken, bu evren çok haylaz valla
samanyolu yüzünün ardına gizleniyor
yıldızlar konuyor dudağına, gezegenler,
otuz iki kısım tekmili birden gülümseyip
göz kapaklarında buluşuyorlar galaksi gibi
benimse uykum kaçtı yavuklusuna aksi gibi
ama beklemeli sabırla, uygun vakti kollamalı
uzayın, uzayıp da “artık uzatmiim” dediği anda
kabuslarından çekip kurtarıp uyandırmalı
arayıp da bulmalı tenine gizlenen kelimeleri
küfrede küfrede saf günahtan oluşan özüme
salya sümük olsam da, yazmalı yaralanmalıydım

tam da şimdi yazım geldi bak, kış çok uzak
zaman beni saran, sarsan kısa bir elvedayken
dertleşip de bi de kendimle bir aradayken
senin ateşinden yanıp yanıp harlanmalı
sörf yapmalı gerekirse bir daha harmanı olup da
okyanus yeşili gözlerinin o kıyak dalgasında
zıvanadan çıkıp yolumu alsam da yanmalıydım

bilemiyorum
bilemeyeceğim
bilmek de istemiyorum a
son bir defa da olsa
kahramanı olup bu duman hikayenin
cümle safsatasından oluşsam da
seninle yaşlanmalıydım